Bindingskracht

Zoals vaker de afgelopen tijd bezoek ik weer de website van Bindingskracht en geniet van de heerlijk stimulerende werking die de nieuwe 2013 serie verhalen op mij hebben. Ik lees ze keer op keer vlak voor het slapen gaan en probeer er gedetailleerde voorstellingen bij te maken. Soms val ik daardoor heel ontspannen en veel te snel in een diepe, verkwikkende slaap. Andere keren ben ik veel actiever.
In mijn verbeelding word ik dan weerloos vastgebonden, niet in staat om te bewegen. Door de prikkelende fantasieën en het gebrek aan touwen lukt het me echter nauwelijks om het contact met mijn stuiterende lichaam lang uit te stellen.
Door een eerder verhaal op de website werk ik af en toe met handboeien, om zo mijn bewegingen wat in te perken.
In het begin ervaar ik dan de wonderlijke verrukking van de ophitsende opwinding. Door de wetenschap dat ik gemakkelijk weer los moet kunnen komen, groeit vervolgens veel te snel het verlangen naar een partner om samen het spel met de touwen verder uit te werken, om daadwerkelijk te ervaren hoe het is om écht machteloos overgeleverd te zijn aan een oprechte minnaar. Weerloos te moeten wachten op het moment dat speelse handen heel geleidelijk eindelijk mijn lichaam beginnen te verwennen. Eerst subtiel aftastende, dan geleidelijk gerichter.

Meestal eindig ik mijn eigen sessie in de mineur. Wanhopig bel ik dan mijn hartsvriendin Maaike om mijn ongenoegen te uiten. Geregeld zoeken we samen naar een uitweg. Het besef dat er vrij weinig opties zijn, werkt ontmoedigend.
In een poging weer wat te ontspannen dwalen we dan samen over de website van Bindingskracht. Inmiddels weten we dat het plezant is als een van ons de polsen op rug gebonden heeft. Soms ook bewijzen de handboeien daarbij alsnog hun nut. Toch kunnen we elkaar op het gebied van erotiek verder weinig bieden. Ik heb gewoon een man nodig, maar dan wel iemand die aanvoelt waar ik zo innig en vurig naar verlang.

Bij het doorlezen van de verhalen valt ons als Neerlandica op dat er af en toe fouten worden gemaakt in de "d's" en de "t's". Het gebeurt niet vaak, maar het leidt af van ons hoofddoel.
'Dagmar, ik vind toch dat we eens een mailtje moeten sturen met de foutjes die we hebben gevonden.' Maaike's opmerking rukt me los uit de trance die de combinatie van gebonden polsen en prikkelende fantasieën hebben opgewekt.
'Misschien moet jij je gewoon aanbieden als co-writer en editeur,' vervolgt ze luchtig.
Mijn gedachten schieten onverwachts alle kanten uit. Ik realiseer me dat ik als co-writer elke praktische ervaring mis op het gebied van bondage. De rol van editeur zou ik wél probleemloos kunnen vervullen. Mijn inbreng kan daarbij van grote waarde zijn. Haar opmerkingen houden me lange tijd bezig.

Het duurt ruim een week van wikken en wegen, voordat ik het aandurf om een email samen te stellen. Ik word totaal verrast door de prikkelende werking die dat op me heeft. Het trekt me uiteindelijk definitief over de streep om op "send" te drukken.
Een weg terug is er nu niet meer bij.
Gespannen houd ik mijn mailbox in de gaten. Naarmate de dagen verstrijken, groeit diep in mij de onrust.
Uit de reply op mijn mail maak ik op dat mijn inbreng bijzonder op prijs is gesteld. Zo lees ik ondermeer dat slechts éénmaal eerder iemand de moeite heeft genomen om de teksten heel grondig door te nemen op onvolkomenheden.
Ook is er het voorzichtige antwoord op mijn aanbod als co-writer. Paul is daarbij vooral geïnteresseerd in mijn ervaring binnen het concept van "teder naakt vastbinden" en hoe ik dat tot uiting kan brengen.
Terwijl ik nadenk over de juiste response houd ik de website nauwlettend in de gaten. Een week lang lijkt er niets met mijn voorstellen te gebeuren, dan ineens zie ik de vele subtiele wijzingen die in de teksten zijn doorgevoerd.
Een stoutmoedig plan wint nu snel terrein. Het wordt tijd voor concrete actie.

In een nieuwe mail ga ik in op het effect dat zijn verhalen op me hebben. Geduldig beschrijf ik mijn situatie, waarbij ik de nadruk leg op de behoefte om aan den lijve ter ervaren hoe het is om door een man te worden vastgebonden.
Vooral het niets kunnen en hoeven doen als gewillige, geroutineerde handen mijn lichaam beginnen te strelen wil ik eens ten volle ondergaan. Pas dan heb ik de mogelijkheid om mijn gevoelens natuurgetrouw te beschrijven.

Dat ik nu, vier weken later naakt op de stoel moet plaatsnemen, had ik toen niet kunnen bevroeden.
Paul had al geprobeerd me voor te bereiden op deze eerste ontmoeting. Uitvoerig had hij uitgelegd dat naakt vastgebonden worden heel iets anders is dan de handboeien die door mijn onschuldige hartsvriendin worden omgedaan.
Onrustig schuif ik op de stoel heen en weer, op zoek naar een geschikte houding. Het besef dat ik vrij weinig over Paul weet, maakt me extra onrustig. Durf ik hem wel te vertrouwen? Sterker nog, kán ik hem wel vertrouwen?
Gemakshalve druk ik mijn gezonde verstand op de achtergrond, ergens ver weg.

Zodra Paul aan de slag gaat met het eerste stuk touw ervaar ik sterke, roekeloze prikkels die diep van binnenuit opwellen.
Ik voel een heftige nieuwe schok door me heen schieten als Paul het touw strak trekt. Mijn linkerpols is daarmee onwrikbaar gefixeerd aan de stoelleuning.
Dit is precies zoals ik het me had voorgesteld. Ik slaak een heftige zucht van verrukking die Paul in verwarring brengt.
'Dagmar, lukt het? Heb je extra tijd nodig? Wil je liever weer los?'
Ondanks mijn wonderlijke lichamelijke onrust, bespeur ik zijn oprechte bezorgdheid. Het geeft me extra vertrouwen.
Ik durf ineens door te gaan met mijn experiment.
Het duurt niet lang of al mijn polsen en enkels zijn stevig vastgebonden aan de stoel. Een extra, lang stuk touw om mijn heupen zorgt ervoor dat ik het idee heb één geheel te vormen met de stoel.

Paul doet een aantal stappen terug en zoekt een plekje op de bank. Door de ontstane afstand gunt hij me uitgebreid de tijd om te ervaren wat de touwen me doen.
Ik houd zijn reactie in de gaten als ik vergeefs op zoek ga naar ruimte in de touwen. Nergens voel ik de touwen klemmen en toch word ik volledig in bedwang gehouden.
Ik realiseer me dat Paul heel bedreven is met de touwen.

Ik voel de warmte die hij uitstraalt als hij naderbij komt.
Vergeefs ruk ik aan de touwen. Geen beweging.
Mijn onrustige ademhaling sluit goed aan bij de krachtige, snelle slagen van mijn hart dat overuren lijkt te maken.
Behoedzaam voert hij het lange touw langs de bovenkant van mijn borsten. Ik zet me vergeefs schrap voor het echte contact van zijn handen met mijn naar aandacht snakkende lichaam.
Hij moet over een uitermate sterke wil beschikken om mijn jonge, aantrekkelijke lichaam zo bekwaam te negeren. Bij elke ademhaling voel ik de druk van het strak aangebracht touw.

Opnieuw doet Paul een aantal stappen terug. Hij schuift een stoel naderbij en zoekt een strategische positie, zodat hij goed zicht heeft op mijn kruis. Ik ben me tergege bewust van mijn eigen naaktheid.

In mijn leven heb ik nog maar weinig mannen zonder kleren aan gezien. Nu ineens moet ik geboeid en machteloos toekijken hoe hij zich heel geleidelijk vlak voor me steeds verder uitkleedt.
Ik weet me totaal geen raad.
Wanhopig probeer ik mijn benen te sluiten.
Blijkbaar heeft Paul andere ideeën.

Het zweet breekt me aan alle kanten uit, als ik zijn klamme handen aan de binnenzijde van mijn dijen voel, waarmee hij mijn benen subtiel weer uit elkaar dwingt. Het contact is veel te kort geweest.
'Paul, raak me aan. Verwen me ....,' smeek ik hem, snakkend naar adem.
Mijn verstand probeert vergeefs uit te leggen dat het beter is dat ik losgemaakt word.
'Nee ..., niet doen. Houd je broek nog aan. Het wordt me anders te veel ....'
Het lukt me nog net een paniekaanval te onderdrukken. Natuurlijk zou ik hem dolgraag helemaal willen bewonderen,
maar gevangen in de touwen kan ik deze overweldigende veelheid aan prikkels niet langer veilig verwerken.

Aan alles merk ik dat Paul heel precies weet in te schatten hoe het mij vergaat. Heel teder strelen zijn vingertoppen kortstondig de omgeving van mijn borsten. Steeds kleiner worden de cirkels. Bij het naderen van het einddoel voel ik mijn tepels verharden. Ik hijg als een maratonloper die net de finish heeft bereikt. In mij groeit een onstuimig verlangen.

'Dagmar, ik beloof je snel weer eens vast te binden, maar volgens mij is het toch beter als ik je nu losmaak. Het word je op dit moment allemaal te veel. Klopt dat?' Hij kijkt me onderzoekend aan, maar wacht gelukkig niet eens mijn antwoord af.
Als vanuit de verte merk ik dat hij me snel en vakkundig verlost van de opmerkelijke touwen. Dankbaar maak ik gebruik van zijn aangeboden hulp met mijn slipje en beha. Door alle doorstane emoties ben ik rillerig en koud. Ik mis zelfs de kracht om me verder aan te kleden en vertrouw opnieuw op hem. Gretig schiet ik ook zijn warme trainingsvest aan.

Ik ben te onthutst om te bedenken hoe de rest van de dag er voor mij uit kan zien. Ik hoop dat hij me vaker gaat vastbinden. Ineens ben ik benieuwd hoelang het zal duren, voordat we écht samen gaan vrijen.
Voorlopig wil ik vooral genieten van dit machtige, intense, uiterst enerverende voorspel met de touwen.
Even nog vraag ik me af hoe het zit met de functie als co-writer.

©Bindingskracht, maart 2013

Terug.